Twee zussen door China...

Lieve lezers...

Ja ja, na een lange vakantie in Nederland ben ik weer in mijn tweede thuisland, China. En weer heerlijk in mijn appartement ben ik aan het genieten van Beijing, een stad vol herrie, mensen constructies en wegopbrekingen.

Voor al diegenen die ik in Nederland niet heb kunnen zien, het spijt me, ik hoop dat als ik de volgende keer NL aan doe wel allemaal in mijn drukke agenda past! En voor de newly weds, de bruiloften waren geweldig! Ik vond het fijn om erbij te zijn!!

Maar goed ik zal eens proberen mijn reisverhaal op te schrijven van de trip die ik met zuslief, Monique, heb gemaakt. Ik ben namelijk op 28 augustus jl via Helsinki met haar samen naar Beijing gevlogen. En het was ‘Welcome to China’ voor haar, want ze was nog nooit in dit laten we zeggen ‘bijzondere’ land geweest.

We hebben de eerste paar dagen in Beijing doorgebracht. Want aan China moet je toch wel eerst even wennen, vooral aan de mensen op straat, hun gewoontes, de geuren en kleuren hier en met name het eten. Naast de Peter Langhout tour achtige dingen hebben we ook veel geshopt, en voornamelijk Monique heeft de halve export winkel leeg gekocht. Dat ik me afvraag of ze niet nog even een bezoekje aan Ikea moet brengen om een extra kledingkast aan te schaffen.

Uiteraard zijn we niet alleen in Beijing geweest, want als je hier dan toch bent moet je wel ook de binnenlanden van China zien. Het was een geweldig leuke trip, waarbij we op vele mooie plekken zijn geweest en rare dingen hebben beleefd. Een overzichtje van de plaatsen die we hebben aangedaan in een week tijd: Pingyao, Xi’an, Taiyuan, Luoyang, en het bruisende Shanghai.

Pingyao is een historisch stadje dat als een van de weinige steden in China nog in het bezit is van zijn stadswal. Die van Pingyao is 6,2 km lang en dateert uit de Mingdynastie (1368-1644). Pingyao zelf is een uitzonderlijk goed geconserveerde traditionele stad. Voor Chinese film liefhebbers, het is hier dat de bekende film Raise the Red Lantarn werd opgenomen.
We zijn van Beijing met de trein naar Pingyao gegaan. Tja wat een trip, 12 uren in die trein, maar dit keer wel in alle luxe soft sleepers, want ik kon het mijn zusje niet aandoen om tussen snurkende Chinezen te laten slapen. We vragen ons nog wel af waarom het soft sleeper wordt genoemd, want de bedden zijn net zo hard als een hard sleeper, alleen de prijs is anders. Na een gebroken nacht in de trein, zijn we heel vroeg in Pingyao aangekomen. Op het station werden we opgepikt door iemand van het hotel, gelukkig maar want anders hadden we de weg niet gevonden in het pikke donker in de verlaten straatjes. Wat een enorme stilte als je Beijing gewend bent. Na een powernap en een heerlijk warme douche hebben we een paar uren door de maanzilveren straten van Pingyao gelopen. We werden hierbij begeleidt door de plaastelijke reisleider cq dorpsgek. Die ons alle hoekjes van de stad heeft laten zien, en we zijn bij vele mensen thuisgeweest. Zowat de helft van de patricierswoningen is aan de buitengevel behangen met rode lantaars met Chinese opschriften. Wat een enorme sfeer geeft gedurende de avond. Als je zo door de stad loopt geeft het je het gevoel alsof je in je geschiedenis boek bent gekropen en een stap terug in de tijd hebt gemaakt. Heel bijzonder. Overigens moest Monique er enorm aan wennen, want het was allemaal wel errrugg Chinees…..

Wat mij wel heeft verbaasd is dat het stadje de Chinese bouwwoede van de afgelopen decennia heeft overleefd. Van de vele dingen waarin de Chinezen goed zijn, is het verwoesten van hun eigen historische erfgoed een echte specialiteit. Vandaag de dag is iedere Chinese stad die zichzelf respecteert dan ook in een meedogenloze race verwikkeld met andere steden om de meest indrukwekkende skyline. Hele volkswijken, tempels en oude stadspatronen moeten daarvoor wijken. Kijk alleen aan naar Beijing bijvoorbeeld! Maar goed sinds 1997 staat Pingyao op de werelderfgoedlijst, en is hier dus aan ontsnapt. Sterker nog: de inwoners profiteren nu van de toeristenstroom die langzaam maar zeker op gang komt. Vooral Chinezen willen zien hoe hun land er vroeger uitzag en dat brengt geld in het laatje, een argument waar elke rechtgeaarde Chinees gevoelig voor is. Niet dat het historisch erfgoed van Pingyao daardoor plots erg wordt gekoesterd, want zo schreef de China Daily nadat een deel van de muur het begeeft door chronisch gebrek aan onderhoud; ‘Het ingestorte stuk van de muur zag er aan de buitenkant nog goed uit, maar de gestampte aarde binnen in de bakstenen buitenkant, was verzakt. De wind had de droge aarde tussen de stenen vandaan geblazen.’ Ach ja….

En waarom was onze reisleider de dorpsgek. Nou laten we het zo zeggen, hij houdt van eten, vooral van heeeel veel eten. Maar als je hem meeneemt voor lunch, wil hij maar naar 1 bepaald restaurant en wil hij niet hebben dat jij iets bestelt voor hem. Want, zo blijkt, dat waar wij hebben gegeten, alle reisleiders eten, en wat de rest niet opeet mag hij opeten. Dus nadat een groep van tafel ging, ging meneer de dorpsgek als een speer kijken wat er over was en nam dat mee naar zijn tafel. Ongelooflijk. En omdat mijn Chinees blijkbaar nog steeds niet goed genoeg is om fatsoenlijk eten te bestellen, hebben wij onze maaltijd ook moeten laten staan. En hij vroeg of hij dat mocht hebben, maar dan voor zijn zieke moeder. Ach ja waarom niet, anders gooien ze het toch ook weg. En 1,2,3 er kwam een plastic zakje tevoorschijn uit zijn binnenzak en gooide vervolgens alle gerechten (fruit, kip, rijst, saus) erin. Eetsmakelijk mams!!! Maar goed, de rondleiding was leuk en leerzaam.

Nadat de dorpsgek vooral zijn buik had rondgegeten, hebben we afscheid van hem genomen en even een tukkie gedaan in ons hotel. Daarna zijn we nog naar de Shanlin tempel geweest. De rit ernaar toe was op een soort motortaxi. Van goede wegen hebben ze in Pingyao niet gehoord, dus al stuiterend gingen we naar de tempel. Op zich mooi om te zien, maar niet bijzonder.

Na Pingyao hebben we onze reis de volgende dag per bus en trein voorgezet. We hebben wat uurtje in Taiyuan moeten doorbrengen, want vanaf daar vlogen we naar Xi’an. Het is een ontzettend saaie stad, met veel winkels en herrie. En hoe is het mogelijk is China, we konden nergens een massageplek vinden. Dus we hebben alle westerse restaurants aangedaan en uiteindelijk ons vermaakt op de massagestoelen op het vliegveld. Na een uurtje vliegen kwamen we laat aan in Xi’an. Met de airport express bus naar het centrum gegaan en ingecheckt in mijn welbekende hostel. De volgende morgen zijn de wereldbekende warriors eens gaan bekijken. We zijn in de 0,70 cent bus gestapt want we hadden geen zin in een tour. Op weg naar de bus werden we bijna beroofd. Ik voelde opeens iemand aan mijn rugtas zitten, draaide me om en schreeuwde HEY! En daar stond al twee meter verder de schuldige, als hij nog achter me had gestaan, dan had hij vast en zeker een blauw oog gehad. Maar zijn vriend deed dat al zogenaamd voor me. Maar goed, dit is mijn eerste criminele ervaring in China. Eens moet de eerste keer zijn…
Na het bezoek aan dit wereldberoemde leger zijn we weer teruggegaan naar de stad. Daar hebben we Carrefour leeggekocht aan alle westerse dingen die we konden vinden. En net zoals de Chinezen dat doen, lekker opgepeuzeld op de bankjes buiten bij de supermarkt. Daarna hebben we een kijkje genomen in de moslimbuurt en de plaatselijke lekkernij geprobeerd, althans ‘proberen’ is iets teveel gezegd. We hebben het in onze hand gehad, eraan geroken, een foto gemaakt en daarna in de eerst volgende prullebak gegooid.

De volgende morgen hebben we de trein gepakt naar Luoyang. Luoyang ligt in het noordwesten van de provincie Henan, iets ten zuiden van de Gele rivier en ten westen van Zhengzhou. Het was eens het culturele hart (en eeuwenlang de hoofdstad) van China, vooral tijdens de Sui-dynastie (589-618). In Luoyang aangekomen werden we aangesproken door een vriendelijke vrouw en die had nog een vriendje die taxichauffeur was en die heeft ons de hele dag rondgereden. Het leek allemaal leuk en aardig maar achteraf bleek het een grote grap te zijn. Hij wilde uiteindelijk meer geld hebben, en probeerde zo nu en dan wat extra geld van ons af te troggelen. We hebben nog even met het gevochten nadat onze tour erop zat. We hebben uiteindelijk maar wat extra betaald, want hij hing zo erg aan mijn backpack dat ik geen kant heen kon. Nog nooit eerder gemaakt, maar goed als je midden op een weg staat met auto’s om je heen en er hangt zo’n engerd aan je tas dan heb je weinig keus…..Sorry zus dat het zo moest lopen, wellicht moet ik nog wat meer cultuur lessen nemen of wellicht in Luoyang naar het nabijgelegen klooster van de krijgskunst Shaolin gaan, zodat ik de volgende ons kan verdedigen.
In Luoyang zijn de Longmen (Drakenpoort) grotten en is verre weg de belangrijkste bezienwaardigheid hier. In 494 verplaatte de Wei-dynastie zijn hoofdstad van Datong naar Luoyang en werd er begonnen aan dit gebeuren. Het werd in latere dynastieen voorgezet. In totaal zijn er 1353 grotten, 750 nissen, 39 kleine pagodes, ja ja en 97.306 beelden en zo’n 3608 inscripties. Het is alleen ontzettend jammer dat er in de 19e en 20e eeuw veel geplunderd is, en de meeste beelden missen hun hoofd. Dat is wel ontzettend jammer maar ondanks dit is het zeker de moeite waard geweest. Daarna hebben we nog even een quick tour gemaakt naar de Gele Rivier. Het was rond zonsondergang dat we aankwamen, het was super om te zien. De volgende keer nemen we alleen een andere taxichauffeur, he was kinda scary!!!

Na ons gevecht vlakbij het treinstation zijn we op de trein gestapt na ons uitermate verveeld te hebben op het treinstation. We waren het wachten behoorlijk zat en waren blij dat we naar een meer geciviliseerde wereld mochten, en wel het bruisende Shanghai! Wat een enorme verandering na een paar dagen gebackpacked te hebben. De treinreis duurde slechts 16 uur, we hadden een beetje vertraging, maar eenmaal aangekomen in het appartement van een vriend waar we mochten verblijven waren we dat snel vergeten. Shanghai is gaaf, en ik ben er helemaal op verliefd! Ik zou geloof ik BJ zo verruilen voor Shanghai. Het is een upperclass town met enorm veel winkels en een heeeele lange winkelstraat, ik geloof zo’n 10 km. En ze hebben zelf treintjes om van het ene naar het andere eind te gaan. Ontzettend gaaf, maar oh zo slecht voor je portemonee. En die skyline is helemaal geweldig om te zien. Een vriend, Dan, heeft ons Shanghai by night laten zien. Erg mooi, en net als Hong Kong heel veel lichtjes.
We hebben naast wat winkelen en culturele dingen ook van een bepaald restaurant bijna alles geprobeerd wat op de menukaart stond. Het was namelijk lekke ren dichtbij ons appartement. Maar we hadden het beter alleen bij de salades kunnen houden, want zuslief is op een avond zo ziek geworden van een kipsandwich dat we de volgende dag een bezoekje aan het ziekenhuis moesten brengen. En ik dacht dat we bij het juiste ziekenhuis waren beland, net zo 1 als waar ik altijd in BJ naar toe ga, maar helaas zo bleek waren we bij de buren. Wie zet er dan ook twee ziekenhuizen naast elkaar en zegt men na een half uur pas dat we next door moeten zijn. Ik heb alle scheldwoorden geloof ik gebruikt die ik weet in het Chinees om ze duidelijk te maken dat ik een doktor wilde die Engels sprak, want een doktor die vraagt Do you have troubles vertrouwde ik niet?! Uiteindelijk is alles goedgekomen, ze hebben Monique wat NaCl toegediend en daarna werkte alles weer prima. Ik heb zelf ook nog even plat gelegen, want na het zien van zuslief voelde ik me ook niet zo goed en viel ik ook zo om, en ja ja ik wil nog eens arts worden. Ik word al duizelig bij het zien van een naald, laat staan dat ik er 1 in iemand moet prikken. Moet zeggen, dat het ziekenhuis in BJ beter is dan in Shanghai en ik ben nog druk bezig met mijn complaint letter……

Na dit avontuurtje in het ziekenhuis hadden we maar besloten dat we terug wilde naar Beijing. We hebben ’s avonds het vliegtuig genomen en zijn daarna lekker onze bedjes op Baiziwan lu gekropen. En wat ze Monique hebben toegediend in het ziekenhuis weet ik niet, maar ze had plots last van de koopgekte. De laatste paar dagen heeft ze werkelijk alle export winkel leeggeshopt, want joh het is zo goedkoop. En oh ja, na kip heeft ze nog even aan peking eend geroken. Nee hapje zat er niet in, ook wel te begrijpen, maar ze vond het zo zielig. Nou hij was al lang en breed dood en geroosterd, dus een hapje had die eend niet zoveel meer uitgemaakt geloof ik.

Na 100km wc papier, 20 douche uren, een lege portemonnee en veel pret kwam er toch het moment van afscheid nemen. Jammer want het was super gezellig, maar goed aan alle vakanties komt een einde. Ik moet nodig weer wat aan mijn Chinees doen en zuslief mag weer baby’s ter wereld brengen bij de praktijk to be in Zeewolde. Dus mocht u iemand tegen komen met ietwat spleetogen gekregen blondine dan gaat ze bij de naam Monique. Zus, bedankt voor al je gezelligheid en ik hoop je snel weer te mogen begroeten in Beijing.

Na enige troubles van de week met het Chinese onderwijssysteem heb ik besloten om mij erbij neer te leggen (omdat de ervaring hier mij nu eenmaal dierbaarder is dan het doorbreken van een Chinese muur). Dit betekent dat ik gewoon 5 uur in de rij moet staan om mijn verblijfsvergunning te regelen en van hot naar her te vliegen en uiteraard de Chinese overheid moet laten weten dat ik aan enge ziektes lijdt…anyway om de lieve lezer hier niet mee te vermoeien zou ik af willen lsuiten met de boodschap dat mijn Chinese alterego het nog steeds voortreffelijk maakt, voorlopig nog niet naar huis komt, jullie echt nog niet vergeten is…dengdeng (het Chinese enzovoorts)…..

Tot schrijfs!
Dikke kus, Jacquelien


Ps. Mijn mobiele nummer is veranderd: +86 13910307350, maar mijn postadres is nog wel hetzelfde, en hoop dan ook binnenkort eens een Nederlandse postduif te mogen begroeten (hint hint hint)….