Met moeders door China....

Hallo lieve lezers,

Het is alweer een tijdje geleden dat ik jullie een update heb gegeven van mijn leven. Alles gaat goed ondanks de nodige gezondheidsproblemen. Ik moet nog steeds mijn verhaal schrijven over de gezellige reis met mijn moeder door China. Ik heb net een stuk geschreven voor de Flevopost waar ik nog de nodige wijzingen in moet aanbrengen, maar aangezien ik niet zoveel tijd heb om het verhaal nog eens op te schrijven, en ook omdat het nogal oud nieuws is, krijgen jullie deze versie van me. Mochten jullie een recentere update willen ga op bezoek bij mijn moeder, want die kan vol enthausisame vertellen hierover en heeft slechts 500 foto's te laten zien....

Moeder en dochter door China…

Na de indrukwekkende reis met mijn zusje heb ik twee weken hard gestudeerd om mijn Mandarijn bij te spijkeren om vervolgens daarna mijn baan al reisleidster te hervatten. Mijn moeder, Wilma Kuipers, is bij mij in Beijing op bezoek geweest en ik heb haar mooie plaatsen in China laten zien. Het was enorm gezellig en we hebben meer gezien dan de meeste reisorganisaties in dertig jaar aan fotomateriaal voor hun vakantiebrochures hebben kunnen schieten.

Shanghai
In de ‘gouden week’, ofwel in de week waarin alle Chinezen vrij zijn om de viering van de stichting van de Volksrepubliek te vieren, zijn we naar Shanghai gevlogen. Ik was al eens gewaarschuwd niet in deze ‘gouden week’ te gaan reizen, maar ik dacht dat het wel zou meevallen. Maar helaas, het leek net of iemand een stok in een mierennest had gestoken. De straten zagen zwart van de mensen, de restaurantjes waren overvol en het openbaar vervoer puilde uit. Aangezien Shanghai geen echte toeristenstad is, had ik ook twee omliggende plaatsen, Hangzhou en Suzhou, op ons reisschema gezet. Helaas waren alle kaartjes voor zowel de trein als bus uitverkocht, dus hebben we alle dagen in Shanghai moeten doorbrengen. Shanghai kun je vergelijken met Rotterdam: een stad aan het water zonder topattracties maar wel fascinerend als geheel.

Shanghai telt ongeveer evenveel inwoners als Nederland (plus een paar miljoen extra; de bezoekers in die gouden week) en is volgens de boekjes de grootste stad van China. Dat betwijfel ik zelf, maar dat terzijde. Eeuwenlang was Shanghai een bescheiden, doch welvarende stad aan de Huangpu-rivier. Deze gunstige ligging zorgde uiteindelijk voor de grote expansie van de stad. Na de eerste opiumoorlog dwongen de Westerse koloniale machten China in 1842 Shanghai open te stellen voor buitenlandse handelen. Sinds die tijd woonden ook vele buitenlanders in de stad. En dit is het duidelijkst te zien langs de beroemde Bund, de wandelpromenade van Shanghai, waar vroeger bekende handelshuizen en banken waren gevestigd. Prachtig die architectuur! Naast de vele koloniale gebouwen van Engelsen, Duitsers of Fransen, heb je ook nog oude Chinese huizen en hofjes. Je hebt een wijk die de Oude Chinese Stad wordt genoemd. Hier leefde de Chinese bevolking gedurende de tijd dat Shanghai een vrijhaven was en verdeeld in concessies die door buitenlanders werden bestuurd. Van deze wijk is vrijwel niet meer over en is nu vooral een buurtje met allerlei gerestaureerde traditionele panden, die nu onderdak bieden aan een veelheid aan winkels en restaurant. Om eerlijk te zijn, veel te toeristisch! Het enige kenmerkende is het Huxing Theehuis en de Yu tuin. Het was vast allemaal heel mooi geweest, als je daar alleen had gelopen. Het was een gekkenhuis zo druk! Dan nog maar niet te spreken over de drukte in tientallen winkels aan de enorm lange winkelstraat, Nanjing Lu. Daar zijn de dolle dwaze dagen van de Bijenkorf in Amsterdam niks bij. Om alle drukte te ontsnappen zijn we het Shanghai Museum ingevlucht. Dit museum is echt een aanrader. In dit vijf verdieping tellende gebouw krijg je in een vogelvlucht een goed overzicht van de oude Chinese cultuur en geschiedenis.

Van grot naar klooster
Na onze belevenissen in Shanghai zijn we teruggevlogen naar Beijing om even bij te komen en ons voor te bereiden op de volgende reis naar iets minder moderne steden. De eerste stad die we aandeden was Datong. Net even buiten deze stad hebben we het hangende klooster en Yungang, het grootste boeddhistische grottencomplex van China, bekeken.
Dit boeddhistische grottencomplex is zeer indrukwekkend. Er zijn 53 grotten en bevatten beelden die in hoogte variëren van enkele centimeters tot zeventien meter hoog. De meeste zijn gebeeldhouwd tussen 460 en 494, tijdens de Noordelijke Wei dynastie. Deze dynastie heeft ervoor gezorgd dat de grotten een waar hoogtepunt in de Chinese kunst en cultuur geworden zijn. Zeker een bezoek waard!
Vervolgens zijn we per bus naar het stadje Hunyuan gereisd. Hier plakt een klooster tegen de steile wanden van een berg. Een beetje een vreemde locatie, maar prachtig om te zien. Het bouwwerk heet Xuankong Si, is 1400 jaar oud en staat ook wel bekend als het hangende klooster. De verschillende hallen en paviljoens zijn met elkaar verbonden door steile trappen en overdekte corridors met beangstigende lage balustrades. Mijn moeder stond dan ook binnen vijf minuten beneden en ik was er een paar minuten later. Te eng gewoon! Als je er doorheen loopt lijkt het net als je heel gemakkelijk naar beneden kan vallen. Het ravijn is niet diep, maar de stenen zagen eruit alsof ze een hele oncomfortabele landing zouden verzorgen. En aan informatie zoals hier gelieve niet met teveel mensen staan in verband met instortingsgevaar, zorgt ook niet voor een rustige hartslag. Het klooster dient vandaag de dag eigenlijk alleen een toeristische functie, de laatste vijf overgebleven monniken zijn in de jaren tachtig van de vorige eeuw vertrokken.
Vanaf Datong zijn we per trein afgereisd naar Taiyuan om vervolgens vanaf daar de bus te nemen naar Pingyao. Op zich zijn er genoeg bussen en kun je met 1,5 uur in Pingyao zijn. Ondanks mijn jarenlange ervaringen in China met oplichters en zwarte taxi’s/bussen, zul je denken dat ik daar niet meer intrap. Helaas toch nog wel! We waren misleidt door een aardige vrouw, die zei dat dit de ‘interliner’ naar Pingyao was. We hebben uiteindelijk drie en half uur in de bus moeten zitten. Ze gingen niet eerder weg totdat de bus vol zat en onderweg stopten ze rustig om wat eten te kopen en andere mensen op te pikken. En het grappigste van alles vond ik nog, dat ze niet over de snelweg wilden in verband met de tolpoortjes. Ze konden dan zo geld besparen. Ze namen de bijna onbegaanbare landweggetjes. Uiteraard is de politie ook op de hoogte van zulk soort tafereeltjes, dus we werden ook halverwege nog aangehouden! Ik kan er nu om lachen, maar op dat moment wilden we niets liever dan snel naar ons hotel, een douche nemen en even bijkomen van de urenlange treinreis.

Uiteindelijk waren we dan toch aangekomen. Pingyao is een plaatsje waar je gewoon geen genoeg van kunt krijgen. Het is klein maar ontzettend leuk. Als je hier doorheen loopt, heb je het gevoel alsof je voor een paar dagen in een geschiedenisboek kruipt. Mijn moeder vond dit ook een van de leukste plaatsen waar ze was geweest. Het geeft je echt het gevoel dat je in oud China bent.


Moslims in China (Voor degenen die geinteresserd zijn, lees verder, zo niet ga naar de laatste alinea)
We hebben ook Xi’an nog aangedaan, want mijn moeder wilde graag een bezoek brengen aan het Terracotta leger. Dit is natuurlijk een van de dingen die je gezien moet hebben als je een reis in China maakt. Xi’an is het oostelijke eindpunt van de Zijderoute. De zijderoute bestond uit verschillende routes door Centraal-Azie, die afgelegd werden met karavanen. De routes verbonden Xi’an met Antochië en Damascus in Syrië, alsmede andere plaatsen. Mede als gevolg hiervan, heeft Xi’an een grote moslimwijk met een 1250 jaar oude Moskee. Het is een gezellige buurt met allemaal kraampjes en eethuisjes. Ze verkopen er werkelijk van alles. Van halfdode te herkenbare beesten tot gezellige theemokken!
Ik was zeer verbaasd te horen dat China een grote moslimgemeenschap heeft. De afgelopen jaren hebben ze gestreden voor onafhankelijkheid, die door de Chinese regering hardhandig de kop in werd gedrukt. Er zijn ongeveer twintig miljoen Chinese moslims, die er in geslaagd zijn hun islamitische geloof en cultuur in stand te houden, ondanks het feit dat zij binnen een communistisch bolwerk leven.
De moskee in Xi’an is de grootste Moskee in China. De Minaret lijkt op een pagode en het interieur is vrijwel geheel in Chinese stijl. Dit maakt de moskee een bijzondere bezienswaardigheid vind ik. Het heeft vier binnenplaatsen met houten paviljoenen en stenen bogen. De gebeds- en ontmoetingsplaats wordt vrij intensief gebruikt. En dat wij daar waren hebben we dat met onze eigen ogen kunnen zien. Een aparte ervaring om dat zo van dichtbij mee te maken. Ik heb voordat het gebed begon met een Chinese moslim gepraat, aangezien ik graag meer wilde weten over hun geloof en hun geschiedenis in China. Het was een zeer interessant gesprek en heb mijn vocabulaire op het gebied van religie weer uitgebreid. Ook ben ik erachter gekomen dat ik maar betrekkelijk weinig weet van deze religie, wellicht omdat het altijd zo een negatief beladen onderwerp en men er liever niet over praat.
De islam floreerde in China tijdens de Ming dynastie (1271-1368), op een moment waarop alle religies getolereerd werden, maar ze was al eeuwen eerder in China. De moslimgemeenschap van China is op te delen in tien groepen; namelijk Hui, Uyghuren, Kazakhen, Kyrgyz, Uzbeken, Tataren, Salaren, Bao’an, Dongxiang en Tajiken. De grootste groep is de Hui heb ik me laten vertellen, hoewel de Uyghuren de beroemdste etnische groep vormen. Zij komen oorspronkelijk uit Xinjiang, een provincie in het Noordwesten van China. En ze maken heerlijk eten, hun keuken is dat ook zeker een aanrader! De term ‘Hui’ wordt steeds meer gebruikt ter aanduiding voor alle moslims. Als je door de moslimbuurt van Xi’an loopt kun je de Hui-mannen herkennen aan hun opvallende witte hoofddeksels. En sommige van hen hebben een witte hoofddeksel met een blauwe bovenkant. De nieuwsgierige ik heb de moslim in kwestie gevraagd waarom hij een blauwe bovenkant had. Hij vertelde mij dat dit aantoont zij die dit dragen, afstammen van Chinese joden, die zich destijds assimileerden met de Hui toen hun aantal terugliep. Leuk feit om te weten!
Helaas tijdens de Qing dynastie (1644-1911) werd het vreedzame leven van moslims in China wreed verstoord, toen zij steeds meer begonnen op te komen voor hun onafhankelijkheid. Er vonden gedurende deze periode veel opstanden plaats die resulteerden in de dood van duizenden moslims. Ook in 1949, toen de Communisten de macht in China overnamen, vond wederom een wreed optreden plaats tegen de moslimsgemeenschap (dit optreden duurt overigens tot op de dag van vandaag nog voort, maar dat in een iets mildere vorm). Islamitische scholen en moskeen werden gesloten of zelfs soms met de grond gelijk gemaakt. Alles wat zich niet aanpaste aan de Maoïstische doctrine, gewoonten en geloof inbegrepen, werd aangevallen. De strenge communistische regels werden echter na het overlijden van Mao iets milder, toen China zich meer begon te manoeuvreren in de richting van modernisatie en internationale acceptatie wenste. Dit heeft geleidt tot het bouwen en heropen van honderden moskeeën en madrasa’s (scholen) en kunnen de moslims voor zover mogelijk in China hun geloof vrij uitoefenen.

Terug naar het ‘normale leven’
De vakantie met mijn moeder is voorbij gevlogen. Ik vond het dan ook vreselijk jammer dat ik haar moest uitzwaaien op het vliegveld. Misschien moet ik nog maar een oproep schrijven waarin ik iedereen verzoek om gezellig bij mij in Beijing te komen wonen. Na de grootste kater van haar vertrek te hebben afgehandeld begon voor mij mijn ‘normale leven’ weer en dus de week van Chinese lessen weer. De lessen zijn intensief, de leraren zijn streng en mijn karakterkennis wordt met de week uitgebreid, kortom een hele verandering na zo’n lange zomervakantie.

En na dit alles heb ik ondertussen alweer genoeg andere dingen beleefd. Ik ben naar een modeshow geweest. Daar was helemaal niets aan, de kleren waren verschrikkelijk lelijk en de mannelijke modellen waren nog enger dat de clown in IT om te zien!! Er was ook nog een feestje van mijn talen instituut. Echt zo'n typisch Chinees feestje, met 2 uur lang speeches en daarna zoveel eten en drinken als je kunt, niet mijn stijl, maar goed ben geweest en nu heb ik genoeg gespreksstof voor zo'n doodse stilte moment in de les. Gisteren heb ik op een holiday bazaar gestaan om geld in te zamelen voor een weeshuis hier in Beijing. Hierover zal ik de volgende keer uitgebreid verslag van doen, want uiteraard zal ik graag een beroep doen op ons, de krentige Nederlanders, voor een gulle donatie.

Veel liefs,
Jacquelien Langenberg